In zijn Lied van de vijftigste dag plaatst Huub Oosterhuis Pinksteren midden in de mislukking. Misschien kan je het lied eerst beluisteren voor je verder leest: De tekst begint met de ontstellende aanblik van de gefolterde en vermoorde Jezus. De kapotgeslagen goedheid, de geliquideerde keuze voor gerechtigheid en liefde. Idealen geplunderd. Als je het meest dierbare in je leven ziet vallen, denk je, totaal ontredderd: dit is het einde van alles. Niets heeft nog zin. Zo kleurt de dood van een geliefde het leven zwart en uitzichtloos. Of een relatie die stuk loopt maakt alles donker. De tijd staat stil. En toch, zo merk je tot je ontsteltenis, de tijd staat niet stil, hij duurt voort. Sterker, het leven gaat verder, anderen blijven in leven. Nóg sterker, het land staat in bloei, men blijft verder feesten alsof er niets aan de hand is, de rozen over-bloeien elke vorm van dood. [...]
